خدایا کفر نمی گویم پریشانم چه می خواهی تو از جانم

مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.

خداوندا ! اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی لباس فقر پوشی

غرورت را برای تکه نانی به زیر پای نامردان بیاندازی

و شب آهسته و خسته تهی دست و زبان بسته به سوی

خانه باز آیی زمین و آسمان را کفر می گویی نمی گویی..؟!

خداوندا ! اگر در روز گرما خیز تابستان تنت بر سایهء دیوار

بگشایی لبت بر کاسهء مسی قیر اندود بگذاری

و قدری آن طرف تر عمارت های مرمرین بینی و اعصابت برای

سکه ای این سو آن سو در روان باشد زمین و آسمان را کفر می گویی

نمی گویی..؟! خداوندا ! اگر روزی بشر گردی ز حال بندگانت با خبر

گردی پشیمان می شوی از قصهء خلقت از این بودن از این بدعت.

خداوندا تو مسئولی.. خداوندا تو می دانی که انسان بودن و ماندن

در این دنیا چه دشوار است چه رنجی می کشد آنکس که

انسان است و از احساس سرشار است